|
Vladimir de Pachmann |
Wladimir von Pachmann |
|
by A. de Wal |
A. de Wal |
| Vladimir de Pachmann (1848) also [that is, in addition to Sapelnikoff, who has just been discussed] comes from Odessa in Southern Russia. He is the son of a University professor, a very good amateur violinist. In his eighteenth year he went to Vienna, studied at the Conservatory, and quickly obtained the gold medal. After an artistic tour in Russia (1869) he was not satisfied and withdrew for eight years' study. Then he appeared in Leipzig and Berlin and created a great sensation. But he was still not satisfied, and withdrew for two years in solitude. Now he felt that he might be ready. In Vienna and Paris he gave three concerts each, and from then on he travelled the world, having unprecedented success in America and England (especially London). On his tour (1891 - '92) in America he married one of his pupils, Miss Okey, herself a great pianiste. Pachmann would go to her concerts and sit in the audience to cheer her ostentatiously: "charmante! magnifique!" and so on. Not long afterwards in Paris she married the celebrated defender of Dreyfus, p.213 Maître Labori. Pachmann is very self-centered, and always says of himself: "je suis le roi des pianistes" ["I am the king of pianists"]. Once, when asked by an American journalist to name the five greatest living pianists, he replied: "Second: Godowsky, third: Rosenthal, fourth: Paderewsky, fifth: Busoni!".... He does not like talking about critics: "Critics are a canaille — a set of villanous rascals. I never read what they write. What harm can they do to my genius, my grand genius? What care I, so long as my mere name suffices to attract the people? The people admire and adore me. To them I am a god. Kings, queens, and high nobility have kissed my hands. What, then, have I to fear from critics?" At his concerts in London he spoke to the public between the pieces. As a Chopin-player he has a great name. His lyrical nature and wonderfully beautiful touch are widely praised, but the downside of his genius, his childish, clowning nature, is also pointed out. | Wladimir von Pachmann (1848), komt ook uit Zuid-Rusland, Odessa. Hij is de zoon van een Universiteitsprofessor, zeer goed amateur-violist. Op zijn achttiende jaar gaat hij naar Weenen, wordt op het Conservatorium opgeleid, behaalt snel de gouden medaille. Kunstreis in Rusland (1869), is niet tevreden en trekt zich acht jaar voor studie terug. Verschijnt dan in Leipzig en Berlijn en baart groot opzien. Is nog niet voldaan en gaat weer twee jaar in de eenzaamheid. Nu voelt hij het mogelijke bereikt te hebben. In Weenen en Parijs geeft hij elk drie concerten, en van nu af trekt hij de wereld door, heeft in Amerika en Engeland (speciaal London) ongekend succes. In Amerika trouwde hij op zijn tourneé (1891—'92) met een zijner leerlingen, Miss Okey, zelf een groot pianiste. Op haar concerten pleegde Pachmann onder de toehoorders te gaan, om haar ostentatief te kunnen toejuichen: "charmante! magnifique!" etc. Niet lang daarna is hij te Parijs van zijn vrouw geschieden, die toen dadelijk huwde met den beroemden verdediger van Dreyfus, p.213 Mr. Labori. Pachmann is zichzelf welbewust, en noemt zich steeds: "je suis le roi des pianistes". Eens naar de vijf grootste levende pianisten gevraagd door een Amerikaansch journalist, antwoordt hij: "Second: Godowsky, third: Roesnthal, fourth: Paderewsky, fifth: Busoni!".... Over de critici is hij niet te spreken: "Critics are a canaille — a set of villanous rascals. I never read what they write. What harm can they do to my genius, my grand genius? What care I, so long as my mere name suffices to attract the people? The people admire and adore me. To them I am a god. Kings, queens, and high nobility have kissed my hands. What, then, have I to fear from critics?" Op zijn concerten te London, sprak hij het publick toe, tusschen de stukken door. Als Chopin-speler heeft hij grooten naam. Zijn lyrische natuur, wonderschoone aanslag, worden alom geprezen; echter wordt ook op de keerzijde van zijn geniale, kinderlijke, komedianterige natuur gewezen. |